Μαζί με όλους τους Σουλιώτες, από τις 7 Δεκεμβρίου του 1820 μέχρι τον Αύγουστο του 1822, εναντίον των Σουλτανικών στρατευμάτων του Πασόμπεη και του Χουρσίτ Πασά στην Ήπειρο, και μετά την συνθηκολόγηση και τον δεύτερο εκπατρισμό τους στην Κέρκυρα,, επέστρεψε μετά από λίγους μήνες στην επαναστατημένη Ελλάδα μαζί με όλους τους Σουλιώτες, και συμμετείχε μαζί τους σε όλες τις κρίσιμες μάχες της Ρούμελης και της Αττικής. Ήταν εκείνος που σήκωσε το νεκρό σώμα του αθάνατου, ξαδέλφου του, Μάρκου, όταν σκοτώθηκε στην αιματηρή νυχτωμαχία του Κεφαλόβρυσου. Η δόξα του Μάρκου, ξεπέρασε τα όρια της Ελλάδος και συγκίνησε όλους τους λαούς της Ευρώπης. Ο Τούσιας Μπότσαρης φημιζόταν ιδιαίτερα για τη ανδρεία του και για το κάλλος του, και τον θαύμαζαν ακόμη και οι Τουρκαλβανοί.
Στις 24 Απριλίου του 1827, λίγες ώρες μετά την πολύνεκρη μάχη του Ανάλατου, ο αντρειωμένος ήρωας, βρήκε ένδοξο θάνατο στην παραλία του Παλαιού Φαλήρου, και ο χαμός του συγκλόνισε όλη την Ελλάδα. Ο Περραιβός αναφέρει, ότι μετά τη μεγάλη σφαγή του Ελληνικού στρατεύματος , ο Τούσιας Μπότσαρης όταν έφθασε στον γιαλό του Παλαιού Φαλήρου, ιππεύοντας το άλογο ενός Τούρκου ιππέα που είχε σκοτώσει στον δρόμο, «δεν ευχαριστήθη μολοντούτο να βλέπει εαυτόν ασφαλή, τους δε συναγωνιστάς του εκ του όπισθεν κατακερματιζομένους, αλλ’ επιστρέψας ορμά κατά των εχθρών, σώζει πολλούς, εκδικείται εχθρούς. Τέλος συμπλακείς με πολιαρίθμους πεζούς τε και ιππείς, πίπτει ο ήρως κατά γης, δεχθείς ευχαρίστως ως δώρα πολύτιμα και αιώνια τα υπέρ πίστεως και πατρίδος γλυκύτατα τραύματα»1
Ο δε Λάμπρος Κουτσονίκας αναφέρει τα εξής για τον θάνατο του: «Ο Τούσας φθάσας εις τον αιγιαλόν και μαθών την καταστροφήν τόσων γενναίων συμπατριωτών του, [δεν θέλω, είπεν, ούτε εγώ να ζω] και αναβάς τον ίππον, όν έλαβε πιστολίσας εχθρόν, τον έριξεν κάτω, έτρεξεν εν τω μέσω των εχθρών και έγινεν άφαντος θύων και απολύων.2
1.(Χριστόφ. Περραιβού, Πολεμικά Απομνημονεύματα, Εκδ. Βεργίνα, σελ. 309-310) 2.(Λάμπρου Κουτσονίκα, Γεν. Ιστορ. Ελλ. Επαναστ. Εκδ. Βεργίνα, 2ος τόμ. σελ.21
Comments
Post a Comment